«Γεια σας. Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Είναι ας πούμε ο δρόμος που κατοικούμε. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά πολλές μητέρες και πολύ σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό. ...
[Μάνος Χατζιδάκις, πρόλογος από την Οδό Ονείρων] Έτσι ήταν η οδός ονείρων. Με πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλά λουλούδια, χρώματα και αρώματα. Και κάθε κήπος είχε μια φωλιά για τα πουλιά ( ο δικός μας ακόμη έχει μια καρδερινοφωλιά που γεμίζει κάθε άνοιξη και καλοκαίρι). ...
Τώρα; Τώρα η οδός ονείρων εμφανίστηκε το Σάββατο, όταν η Πανεπιστημίου έγινε - προσωρινά - πεζόδρομος.
Η οδός ονείρων των παιδιών του 2010, επομένως είναι με πολύ άσφαλτο, πολύ μαύρο χρώμα και πύρα να εκπέμπεται από τη μαζεμένη ζέστη των ημερών.
Έχει τραπεζάκια με ή χωρίς πράσινο πλαστικό χλοοτάπητα, απλωμένα χαρτιά ή πανιά για να φιλοξενήσουν ζωγραφιές και παιχνίδια. Έχει κ άνεση πολλή για να κάνουν ρόλερ πάνω κάτω τα πιτσιρίκια και να ευχαριστιούνται. Έχει και μερικά φαστφουντάδικα για να φάνε.
Κι εδώ τελειώνει όλη τους η ευχαρίστηση. Και απ'ότι είδα στο σχετικό ρεπορτάζ στην τιβί, είναι πολύ ευχαριστημένα με αυτά. Είναι;; Και ναι, τότε γιατί; Γιατί είναι ευχαριστημένα με τόσο λίγα και ευτελή πράγματα;
Φώτο από εδώ.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου